جرعه ای از کتاب

پدرم دست من را توی دست کریگ می‌گذارد. الان زمانی‌ست که دست من نباید در دست کس دیگری جز او باشد. ما وقت زیادی نداریم. کریگ دست من را می‌گیرد و ناگهان روبه‌روی یکدیگر قرار می‌گیریم. این رودررویی آن‌قدر آنّی و سریع اتفاق می‌افتد که من نگاهم را از کریگ می‌گیرم و به‌سمت کشیش می‌چرخم، اگرچه می‌دانم برای این کار خیلی زود است. کریگ نگاهم می‌کند و کمی بعد، او هم نگاهش را از من می‌دزدد. من از گوشهٔ چشم به صورتش نگاه می‌کنم و از این که چقدر جوان به نظر می‌رسد ـ درست مثل بچه‌ای که لباسِ رسمیِ پدرش را پوشیده ـ